باشگاه خبرنگاران جوان: حضور در سر چهار راه ها،قدم زدن در خیابان بدون هدفی خاص و یا وقت گذرانی در درب فروشگاه ها و مغازه ها از پدیده هایی به شمار می رود که کم و بیش در بسیاری از شهرها و کلانشهرهای کشور مشاهده می شود.
حجت فخیم زاده،جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی در گفت و گو با خبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان،با اشاره به خیابان گردی برخی جوانان و نوجوانان و حضور و تجمع آنها در برخی از معابر پر تردد عنوان کرد بررسی و ریشه یابی چنین رفتارهایی مستلزم نگاهی روانشناختی و جامعه شناختی به این قشر از جوانان و شرایط خاصِ حاکم بر جامعه است.
وی افزود:از دیرباز وقت آزاد،عنوانی بوده که در آن افراد و گروه های متعدد اجتماعی در فراغت از مشغله های کاری و روزمره به انجام امور مورد علاقه خویش مبادرت می ورزیدند.
فخیم زاده عنوان کرد:جذابیت خیابان در میان اقشار و گروه های متعدد اجتماعی از زوایای گوناگون و با انگیزه های متفاوت قابل بررسی است.
جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی گفت:اعتیاد به خیابان گردی جوانان،عمدتا ناشی از میل به دیده شدن است.
وی افزود:گاهی با چاشنی قرار گرفتن عنصر خرید،به نوعی جوانان دغدغه ها و فشارهای روحی و روانی درونی خویشتن را تخلیه می کنند و به آرامشی نسبی نائل می شوند که البته این شیوه کسب آرامش،دوام و قوام چندانی ندارد و  به تعبیری باید گفت آرامشی ناپایدار است که تاریخ انقضای آن بسیار زود به سر می رسد.
جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی گفت:رها شدن از قید و بندهای منزل،خانواده و محیطی که جوانان در آن سکونت دارند از دیگر عواملی است که می تواند در افزایش این پدیده و بروز آن تاثیرگذار باشد.
وی افزود:پدیده خیابان گردی صرفا به جامعه ایران خلاصه و منحصر نمی شود و در بسیاری از کشورهای پیشرفته غربی و اروپایی نیز شاهد هستیم جوانان میل و رغبت خویش را برای حضور در خیابان ها به تصویر می کشند.
فخیم زاده عنوان کرد:آنچه باعث تفاوت های جدی میان خیابان گردی در میان جوامع مختلف است به شدت و ضعف و میزان تکرار آن در طول هفته،ماه یا سال از سوی جوانان باز می گردد.
جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی گفت:به واقع حضور افراط گونه در خیابان بعد از مدتی به عادتی تبدیل می شود که به نوعی برخی جوانان به مثابه اعتیادی به آن دچار می شود و عدم اقدام به حضور در خیابان،فرد را با افسردگی و تنش های روحی،عصبی و گاه غم و یاس مواجه می سازد که این بازخورد موید وابستگی است که برخی جوانان با آن دست به گریبان می شوند.
وی در خاتمه یادآور شد:البته نمی توان صرفا با وارد کردن اشکال و ایراد،این پدیده را مورد نقادی قرار داد و نبود امکانات کافی برای پر کردن وقت آزاد و در فقدانِ تفریح کافی،ظهور و بروز چنین رفتارهایی دور از ذهن نخواهد بود و برای مهار و کنترل این رفتارها که به نوعی باعث هدر رفت بی نتیجه زمان و عمر می شود باید با تدوین و طراحی برنامه ریزی اصولی،اوقات فراغت و وقت آزاد را با امور سازنده و کاربردی پر شود که قطعا بخش قابل توجهی از پیشرفت و تعالی انسان در همین زمان ها و استفاده موثر و مطلوب از چنین اوقاتی رقم خواهد خورد.