تا کی زنده می‌مانم؟

بیمار و سایر اعضای خانواده او اغلب دوست دارند بدانند که بیمار تا چه مدت دیگر زنده است. این پرسشی است بسیار سخت که نمی‌توان به راحتی به آن پاسخ داد. عواملی نظیر محل قرار گرفتن سرطان و وجود سایر بیماری‌های همراه با آن بر آنچه ممکن است در آینده رخ دهد، تاثیر می‌گذارد. اگر چه پزشکان ممکن است بر اساس آنچه در مورد بیمار می‌دانند، بتوانند زمانی را تخمین بزنند، اما برای این کار با تردید عمل می‌کنند. پزشکان از اینکه در بیمار امیدی کاذب به وجود آورند یا امیدهای او را تخریب کنند در هراسند.

چه زمانی از متخصصان کمک بگیریم؟

۱) وقتی بیمار به رغم داروهای تجویز شده برای کاهش دردهایش، همچنان درد می‌کشد. ۲) بیمار آزرده به نظر می‌آید و ناله می‌کند. ۳) بیمار در تنفس مشکل دارد و به نظر نگران می‌آید. ۴) بیمار قادر به ادرار و خالی کردن مثانه نیست. ۵) بیمار غش می‌کند. ۶) بیمار بسیار افسرده است و راجع به خودکشی حرف می‌زند. ۷) مراقب برای دادن دارو به بیمار با مشکل روبه روست. ۸) مراقب به خاطر مراقبت‌های زیاد به شدت از پا در آمده، و یا به قدری خسته یا ترسیده است که دیگر تمایلی به ماندن با بیمار ندارد. ۹) در هر زمان دیگری که مراقب نمی‌داند چگونه باید شرایط را اداره کند.

فراهم کردن آسایش بیمار سرطانی

هر کس نیازهای خاصی دارد، اما بسیاری از احساسات منفی بیماران در شرایط سخت و پایانی زندگی به طور تقریبی یکسانند. این عواطف شامل ترس از تنها ماندن یا ترس از سربار شدن هستند. بعضی از راه‌هایی که مراقبان می‌توانند با استفاده از آنها برای بیمار آرامش فراهم آورند عبارتند از:۱) همراه بیمار باشید، با او حرف بزنید، فیلم تماشا کنید، چیزی برای او بخوانید، یا فقط در کنار او باشید. ۲) به بیمار اجازه دهید تا ترس‌ها و نگرانی‌های خود را از مرگ ابراز کند. برای شنیدن آنها آماده باشید. ۳) راجع به زندگی گذشته بیمار حرف بزنید. ۴) از یاد آوری جنبه‌های منفی اجتناب نکنید، چون بیشتر بیماران ترجیح می‌دهند که در حرف‌هایی که می‌زنند از دردهایشان نیز سخن بگویند. ۴) به بیمار اطمینان خاطر دهید که اوامرش را در زندگی اجرا می‌کنید. ۵) از او سوال کنید که آیا کاری هست که بتوانید برای او انجام دهید. ۶) در زمانی که دوست دارد با خود تنها باشد او را تنها بگذارید.

علائم نزدیک شدن مرگ

علائم و نشانه‌های خاصی می‌توانند به مراقب نشان دهند که مرگ در راه است. این نشانه‌ها به همراه توصیه‌هایی برای برخورد با آنها در زیر ارائه شده است. باید به یاد داشته باشید که بیماران ممکن است همه این علائم و نشانه‌ها را با هم تجربه نکنند. به علاوه، وجود یکی یا بیشتر از این علائم به طور قطع به معنای آن نیست که بیمار در آستانه مرگ است. در عین حال یکی از اعضای تیم درمانی بیمار می‌تواند اطلاعاتی در مورد علائمی که باید انتظار داشته باشند به مراقبان بدهد: ۱) چرت زدن، افزایش خواب و پاسخ ندادن به محرک‌ها. ۲) گیجی در مورد زمان، مکان و هویت افرادی که دوستشان دارد؛ بی قراری، دیدن افراد یا مکان‌هایی که وجود ندارند؛ چنگ زدن به تشک یا لباس. ۳) کاهش روابط اجتماعی و کناره گیری از دیگران. ۴) کاهش نیاز به غذا و مایعات و از دست رفتن اشتها. ۴) از دست رفتن کنترل ادرار و مدفوع. ۵) تیره شدن رنگ یا کاهش میزان ادرار. ۶) سرد شدن پوست در زمان لمس آن، به ویژه دست‌ها و پاها؛ پوست ممکن است کبود شود، به‌ویژه در طرفین بدن. ۷) نفس کشیدن با صدای بلند و خرخر کردن؛ در این حال نفس کشیدن نامنظم و کم عمق می‌شود، تعداد تنفس در هر دقیقه کاهش می‌یابد و تنفس از حالت سریع به کند در نوسان است. ۸) کاهش توانایی در تحمل درد. ۹) حرکات غیر ارادی، تغییر در ضربان قلب و از دست رفتن رفلکس‌های بدن در پاها و دست‌ها، از علائم دیگری هستند که نشان می‌دهند مرگ نزدیک است.