سرویس اجتماعی «فردا»:‌ شاید در باور عموم مردم گردشگری مساوی باشد با بازدید از آثار و ابنیه تاریخی، یا مثلا رفتن به دل طبیعت و لذت بردن از آن یا حتی گشت و گذار در مجتمع‌ها و خیابان‌های شیک و رستوران‌های مجلل اروپا.

جشن بیل گردانی که در منطقه نیم ور محلات مرسوم است و از جشن های باستانی و پهلوانی محسوب می شود، ارتباط تنگاتنگی با کشاورزی و زمان آبیاری مزارع این منطقه حاصلخیز دارد و نشانه ای از رابطه انسان با طبیعت محسوب می شود. زمان این جشن در آغاز فصل زراعت بهاره بوده و گروهی از مردان کشاورز برای لایروبی شاجوب یا نهر بزرگ نیمور که از محل سر انحرافی باستانی نیمور از رودخانه انارآباد (قمرود) اقدام می کنند. این عملیات لایروبی تا یک ماه به طول می انجامد و هنگامی که آب نهر به نخستین انشعاب خود که در زبان محلی وارگو نامیده می شود می رسد، مردم منطقه جشنی سنتی که یادگار سنت های پهلوانی است، برگزار می کنند. بیل گردانی به عنوان نمادی برای تشکر از آناهیتا الهه آب بوده که از زمان زرتشتیان، باقی مانده است گفتنی است این جشن از سال ۸۹ به عنوان میراث معنوی کشور به ثبت رسیده است.

در آیین بیل گردانی، در طرفی ۴ بیل را به هم و در طرف دیگر ۳ بیل را به هم گره می زدند. نحوه چرخاندن بیل ها به دور سرچنان است که بیل های دست راست به چپ می چرخانند، از آغاز تا پایان بیل گردانی پای راست را جلو می گذارند و باید تعادل بیل و خودشان را حفظ کنند و تماشاچیان نیز به تشویق بیل​گردان​ها می پردازند، اما اگر کسی تعادلش را از دست بدهد و یا بیل ها به هم برخورد کند بازنده است و همه او را به رسم قدیمی هو می کنند.

کتک با بالش

جشنواره های عجیب و غریب آن قدر زیاد است که باعث دسته بندی این نوع جشنواره شده است. به عنوان مثال جشنواره های پرتابی این عنوان همان طور که از نامش پیداست شامل جشنواره هایی است که در آن چیزی پرتاب می شود‏ از گوجه و پرتقال و انگور و بالش گرفته تا بُز!

جشنواره پرتاب پرتقال معروف ترین این جشنواره هاست که در ایتالیا برگزار می شود‏ ، جایی که سطح کوچه ها و خیابان ها پر از پرتقال های له شده می شود و البته مردمان شهر یکدست نارنجی پوش. البته برگزاری این جشن حکایتی دارد و پیشینه آن هم پاسداشت جشن برداشت پرتقال در این کشور است؛ پاسداشتی که هرساله کلی مصدوم و مجروح و مقدار زیادی پرتقال هدر رفته روی دست مردمش می گذارد.

میوه دیگری که در رسته جشنواره های پرتابی قرار می گیرد، انگور است و خب اسپانیایی ها هم که ید طولایی در پرت کردن میوه ها به یکدیگر دارند، در این جشنواره در راس قرار می گیرند. اسپانیایی ها معروف ترین جشنواره گوجه را در سراسر دنیا برگزار می کنند. جشنواره ای که شهرتش میان جشنواره های پرتاب میوه بیشتر از بقیه جشنواره ها و کشورهاست. اما آنها بجز گوجه، در پرتا ب انگور هم توانایی های ویژه ای دارند!

آنها در تابستان هر سال جشنواره خاصی برای برداشت انگور دارند که در آن با صدها کیلو انگور شروع به دعوا با یکدیگر می کنند. در این جشنواره که بیشتر در شهر «پابلو دل داک» برگزار می شود، مردم حدود یک ساعت با یکدیگر می جنگند و بیش 200 کیلو انگور را از بین می برند. به نظر می رسد اسپانیایی ها چندان به خوردن میوه علاقه ای ندارند و بیشتر ترجیح می دهند آن را پرتاب کنند.

«جشن بالش» هم حالا چند سالی است که بسیاری از شهروندان و گردشگران را راهی خیابان های برلین می کند. اما این شهر تنها شهری نیست که شاهد برگزاری بالش بازی است. لندن هم این جشنواره را با عنوان «روز مبارزه با بالش» برگزار می کند و بسیاری از شهروندانش را به خیابان های این شهر می کشاند. ولی جالب است بدانید این جشنواره آن قدر شهرت جهانی دارد که یک روز رسمی برای برگزاری اش معلوم شده است. روز ششم آوریل (هفدهم فروردین) مردم ۱۱۵ کشور با بالش های خود به خیابان ها می آیند و به جنگ همدیگر می روند.

اما بدون شک جذاب ترین و عجیب ترین مسابقه و جشنواره در این رسته با فاصله زیاد می رسد به جشنواره ای با عنوان «پرتاب بُز»؛ جشنواره ای که حتی نامش هم به تنهایی می تواند گردشگران بسیاری را راهی محل برگزاری کند و خب باز هم اسپانیا. مردم این کشور سابقه طولانی در آزار حیوانات دارند و همان «گاوبازی» که آنها به آن افتخار می کنند، مورد انتقاد بسیاری از سازمان های حامی حیوانات است؛ اما این تنها حیوان آزاری آنها نیست و در مسابقه ای با عنوان پرتاب بُز این کار را به حد نهایی خود رسانده اند. در این مراسم مردم بزهای خود را از یک ساختمان 15 متری به پایین پرتاب می کنند‏ ، هدف اصلی این کار گرامیداشت بزهایی عنوان شده است که مردم بسیاری را سیر کرده اند! این مراسم همیشه در زمره خرافی ترین مراسم دنیا بوده است.

لذت فرار از شاخ گاو

همین هفته گذشته یکی از پر سابقه ترین جشنواره های جهان در پامپلونای اسپانیا به پایان رسید. جشنواره «سان فرمین» که نامش با شهرت اسپانیایی ها گره خورده است؛ مراسم گاوبازی. البته اشتباه نکنید منظور ما از گاوبازی آن نمایش «گلادیاتور» گونه ای نیست که یک ماتادور با پارچه ای قرمز میانه میدان، حریف یک گاو باشد.

این جشنواره خطرناک تر از این حرف هاست. از قرار معلوم چندین گاو وحشی در مسیری معلوم شده در شهر رها می شوند و هزاران نفر در همان خیابان ها ضمن سر به سر گذاشتن این گاوها، از دست آنها فرار می کنند. این طور هم نیست که این جشنواره خیلی بامزه باشد، زیرا همه ساله پس از پایان این مراسم، کلی مجروح و مصدوم روی دست بیمارستان ها گذاشته می شود. این گاوها از نژادی ویژه اند و هر کدام حدود 600 کیلوگرم وزن دارند! هر چند مثلی میان خود اهالی باسک مرسوم است که می گوید: خوشبخت کسی است که زیر پای گاوها له نشود... باید بگوییم که جمعیت «پامپلونا» در زمان برگزاری مسابقات سان فرمین از 190 هزار نفر به یک میلیون و 500 هزار نفر افزایش می یابد، با این حساب چند مصدوم و مجروح اتفاق مهمی نیست.

رنگ پاشی هندی های خوشحال

هندی ها یکی از خوشحال ترین ملت های جهانند. منظورمان خوشبخت نیست، تصاویر زاغه های فراوان حومه شهرها را از ذهنتان بیرون کنید؛‏ چرا که زاغه نشین ها هرچند خوشبخت نیستند اما اغلبشان خوشحالند! این را حتی می توان از سینمایشان فهمید.

بالیوود سالی حدود 600 فیلم تولید می کند که بدون اغراق 90 درصدشان با یک محتواست؛ آن هم امید است و این که یک روزی همه آنها خوشبخت می شوند. بالاخره آن روز فرا می رسد. جشن های فراوان هندی ها هم یکی از آن نشانه هایی است که ملت هند را خوشحال نشان می دهد. یکی از معروف ترین جشن های آنها جشن «هولی» است؛ جشنی که آن قدر معروف شده است که دیگر کشورها هم از آن گرته برداری کرده اند. جشن هولی یا جشن رنگ ها هر ساله در آغاز فصل بهار در این کشور برگزار می شود و طی آن مردم پودرها و آب های رنگی به یکدیگر می پاشند. البته از این جشن فقط قسمت مربوط به رنگ ها بسیار معروف شده است،​ وگرنه این آیین بخش های دیگری هم دارد. برای مثال در این جشن فیل ها رنگ آمیزی و تزئین می شوند، آتش هایی برپا می شود و رقص هایی با چوب و سپر برای رفع شر انجام می گیرد. خلاصه هندی ها نه فقط آیین های خودشان را با «هولی» به سراسر جهان معرفی می کنند، که بسیاری از گردشگران دنیا را در آستانه فصل بهار به کشور خودشان می کشانند.

پرت و پلا برای یک قالب پنیر

دهکده ای کوچک در انگلیس دو قرن است که محل برگزاری یکی از خنده دارترین جشنواره های دنیاست؛ جشنواره خنده دار و البته دردناک که هر سال تعداد بسیاری را روانه این دهکده می کند.

روستای بروک ورث انگلیس محل برگزاری این مسابقه است؛ مسابقه ای که در آن از بالای یک تپه یک قالب پنیر به پایین پرت می شود و شرکت کنندگان بی​شمار این مسابقه هم برای کسب آن خودشان را از شیب تند تپه به پایین پرت می کنند. این مسابقه هر قدر برای شرکت کننده های آن دردسر دارد، برای تماشاچی ها خنده دار و عجیب است. البته باید بگوییم که شیب تپه به اندازه ای است که گاه سرعت پنیر پرت شده به 120 کیلومتر در ساعت هم می رسد.

سال 1997 در این مسابقه 33 نفر دچار در​رفتگی و شکستگی استخوان شدند، به همین دلیل پلیس برگزاری این مسابقه را در سال 1998 ممنوع کرد، اما سال های بعد این مسابقه باشکوه هر سال برگزار شد. شرکت در این مسابقه برای افراد زیر 18 سال ممنوع است.در ابتدا فقط افراد محلی حق شرکت در این مسابقه را داشتند اما بعدها شرکت عموم آزاد شد. مثلا سال 2013 یک آمریکایی و یک ژاپنی برنده دو دور از این مسابقه شدند.