پیش از پرتاب مریخ نورد کنجکاوی، ناسا برنامه وایکینگ را در اواسط دهه ۱۹۷۰ آغاز کرده بود و دو فرودگر به سطح مریخ فرستاد. این مأموریت نه تنها توانست اولین نگاه‌های اجمالی از سطح مریخ را ارائه دهد، بلکه تجزیه و تحلیل بیولوژیکی خاک آن را برای بررسی نشانه‌های حیات انجام داد.

 

به گفته شولزه ماکوچ، یافته‌های این ماموریت شامل چندین سازند زمین‌شناسی مطابق با اثرات آب بود. علاوه بر این، آتشفشان‌های مریخ و دامنه‌های آن‌ها شباهت زیادی به آتشفشان‌های هاوایی داشتند که نشان از مواجهه قبلی آنها با باران دارد.

 

این دانشمند در ستونی در Big Think نوشت: فرودگرهای وایکینگ همچنین مقادیر کمی از مواد آلی کلردار را شناسایی کرده بودند که در ابتدا تصور می‌شد از زمین هستند، اما مأموریت‌های بعدی وجود ترکیبات آلی بومی در مریخ را به شکل کلردار تأیید کردند.

 

به عنوان بخشی از آزمایش‌های اولیه وایکینگ، آب با مواد مغذی تزریق شد و کربن رادیواکتیو به خاک سرخ مریخ وارد شد. بر اساس این فرضیه، اگر میکروارگانیسم های بالقوه در مریخ وجود داشته باشند، از مواد مغذی استفاده کرده و کربن رادیواکتیو را به عنوان گاز آزاد می کنند. اما در حالی که نتایج اولیه نشان‌دهنده انتشار این گاز رادیواکتیو بود، این روند ادامه‌دار نشد.

 

شولزه ماکوچ خاطرنشان کرد که این تمرین ممکن است بر این میکروب‌های بالقوه غلبه کرده و منجر به نابودی آنها شود.

 

او افزود: "از آنجایی که زمین یک سیاره آبی است، منطقی به نظر می رسید که افزودن آب ممکن است زندگی را متقاعد کند که خود را در محیط بسیار خشک مریخ نشان دهد. در آینده، ممکن است این رویکرد خیلی خوب باشد."