اکنون مشکل برای بیماران روانی که گروه عظیمی را تشکیل می‌دهند، این است که داروهای مورد نیازشان یافت نمی‌شود.

 

در حال حاضر بسیاری از داروهای ضد روانپریشی، ضد افسردگی، متعادل کننده خلق، داروهای محرک روانی و داروهای ضداضطراب نایاب یا کمیاب است و بیمار افسرده‌ای که با داروی مقتضی، زندگی بهنجار داشته است، با قطع اجباری دارو و برگشت افسردگی ممکن است اقدام به خودکشی کند.

 

بیمار مبتلا به اسکیزوفرنیا که با داروی مناسب وظیفه خود را به عنوان همسر و پدر و کارمند یا کارگر به خوبی انجام می‌داد، با نایابی دارو و برگشت توهم و هذیان، کارکرد خود را از دست می‌دهد و امکان دارد تحت تأثیر هذیان و توهم، مرتکب اعمال خطرناکی شود.

 

نایابی داروی متعادل کننده خلق سبب می‌شود که بیماری با کارکرد خوب، دچار حالت شیدایی شود و دست به کارهایی بزند که نتایج ناخوشایندی داردکه برای نمونه به بذل و بخشش اموال خود، روابط خارج از چارچوب ازدواج و سرمایه‌گذاری‌های مالی غیرمنطقی می‌توان اشاره کرد.

 

کمبود داروهای ضدتشنج سبب برگشت حملات تشنجی می‌شود و ممکن است بیمار در یک چهارراه شلوغ، در راه پله یا هرمکان نامناسب دیگر دچار تشنج و فقدان خودآگاهی شود و با عوارض جبران‌ناپذیر روبرو شود. همچنین کودکی که با داروی محرک روانی از اختلال کاهش توجهر بیش‌فعالی رها شده است، با نایابی این دارو قادر به حضور در کلاس درس نخواهد بود.

 

با توجه به این دلایل است که نبود یا کمبود داروهای اعصاب و روان مشکلات جبران‌ناپذیری را در سطوح فردی و اجتماعی به وجود می‌آورد و رفع این کمبودها و تهیه و تأمین داروهایی با بالاترین درجه کیفیت باید جزو اولویت‌های وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی باشد.