عموماً علاقه دارند مسئله را به اعتراضات ایران ربط دهند، اما نه، قضیه زیر سر رفیق ناباب جمهوری اسلامی است. یک‌پنجم ذخایر گاز دنیا متعلق به ایران است و یک‌چهارم هم برای روسیه است.

 

ایران و روسیه که روی هم نیمی از ذخایر گاز دنیا را در اختیار دارند، تحت هیچ شرایطی نمی‌توانند "شریک" همدیگر باشند. روسیه ایران را رقیبی می‌داند که اگر در بازار انرژی حضور داشته باشد، باعث می‌شود "استراتژیک‌ترین اسلحهٔ تجاری" روسیه کُند شود. روسیه گاز خود را اهرم فشار می‌داند و در جنگ اکراین دیدیم چقدر روی آن حساب کرده بود. اگر اروپایی‌ها واندادند دو دلیل داشت: همت و جانفشانی اکراینی‌ها و فشار و ترغیب آمریکایی‌ها؛ وگرنه دولت‌های بزرگ اروپا ترجیح می‌دادند زلنسکی فرار کند و روسیه کل اکراین را بگیرد تا امنیت انرژی‌شان به خطر نیفتد.

 

حال اگر ایران به عنوان "غول گازی" در بازار باشد چه می‌شود؟ اسلحه روسیه به فنا می‌رود. بنابراین روسیه ایران را ترغیب می‌کند به مسیرهایی برود که به اخراجش از بازار انرژی منجر شود.

 

اولیانوف نماینده روسیه در مذاکرات، بهمن پارسال گفت تا امضای برجام پنج دقیقه مانده، منتها نگفت رئیسش در دقیقه چهارم می‌خواهد به اکراین حمله کند. از این لحظه به بعد حضور ایران در بازار انرژی دوچندان به ضرر روس‌ها بود. مذاکرات در آستانه موفقیت تعطیل شد.

 

شش ماه بعد دوباره بوی توافق می‌آمد که این‌بار به دلیل مخالفت آمریکا با خروج سپاه از فهرست تروریسم دوباره بی‌نتیجه ماند.

 

رفقای روس فهمیدند چه کنند. باید کاری می‌کردند که اروپا هم سپاه را در فهرست تروریسم بگذارد تا دریچه صادرات گاز ایران به جهان قفل بماند. راهش آسان بود: پهپادها از اینجا وارد معادله شدند. جمهوری اسلامی رسماً تکذیب می‌کرد پهپادی به روسیه داده باشد، اما روس‌ها با سکوت خود تأیید می‌کردند از ایران پهپاد گرفته‌اند (و اکانت‌ها و سایت‌های ارزشی نیز به استفاده روسیه از پهپادهای ایرانی افتخار می‌کردند).

 

روسیه تعمداً از این پهپادها برای اهداف غیرنظامی استفاده کرد تا اروپایی‌ها مجاب شوند علیه سپاه اقدام کنند؛ وگرنه گروه خونی این اروپایی‌ها به این کارها نمی‌خورد و جوزف بورل همین الان هم شرمنده است چرا همکارانش سپاه را در فهرست تروریسم گذاشته‌اند.