سه سال قبل به تهران آمدم و فکر می‌کردم در اینجا زندگی بهتری خواهم داشت اما همه چیز بدتر شد.

 

 

او هم مثل من کارگر بود. ما هر دو در جگرکی کار می‌کردیم. کامران به خاطر اینکه من شهرستانی بودم مسخره‌ام می‌کرد و دعوای ما به همین خاطر بود.

 

 

وقتی با هم دعوا کردیم من چاقو داشتم. چاقو وسیله کارم بود و داشتم پیاز و سبزی تمیز می‌کردم که دعوا شد و من هم یک لحظه نفهمیدم چه شد. حمله کردم و ضربه را زدم اما به جان مادرم قسم برای کشتن ضربه نزدم.

 

بله می‌دانم.

 

 

آنها خیلی ناراحت هستند. پدر و مادرش گفته‌اند رضایت نمی‌دهند، با این حال پدر و مادر من به خانه آنها رفته‌اند. راه ندادند. ما هم درک می‌کنیم. اما یکی از بزرگان فامیل به ما گفته است تلاش می‌کند رضایت را بگیرد. باید صبر کنیم.

 

از آنها خواهش می‌کنم من را به خاطر پدر و مادرم ببخشند. پدر و مادر من فقیر و کشاورز هستند، ما به خاطر فقری که داشتیم از هم جدا شدیم و من سعی کردم در تهران کار کنم و زندگی بهتری بسازم که این‌طور شد.