میزان طولانی بودن این زمان به نحوه تهیه و نگهداری آن‌ها بستگی دارد. روش هایی وجود دارد که بتوان خواص هر ادویه را تا مدتی حفظ کرد و البته راهکارهایی هم برای استفاده از ادویه های قدیمی وجود دارد.

 

ادویه تازه عطر و طعم بیشتری به غذا می‌دهد و مگر نه اینکه ما ادویه‌ها را برای عطر و طعم آنها به غذا اضافه می‌کنیم؟ پس اگر قصد ندارید ادویه‌ای را به سرعت مصرف کنید آن را به شکل آسیاب نشده نگه دارید. گیاهان آسیاب نشده‌ای مثل فلفل، زیره، میخک و ... را می‌توان ۳ الی ۴ سال نگه داشت.

 

اما اگر زنجبیل، زردچوبه و انواع فلفل مثل پاپریکا یا چیلی را آسیاب کردید باید در عرض حداکثر ۲ سال استفاده کنید تا از خواص دارویی آنها هم بهره مند شوید. گیاهانی مثل ریحان، اورگانو، آویشن، و ادویه‌های ترکیبی را سریعتر و در عرض یک سال مصرف کنید. البته دقت کنید که ادویه‌های خالص خود را در شیشه‌هایی در بسته و در فضایی خنک و خشک نگهداری کنید.

 

 

وانیل و نمک از این محدودیت‌ها مستثنی هستند هرچند ممکن است با رطوبت محیط دچار چالش شوید. 

 

با این حال، چاشنی‌هایی در ته کابینت همه ما پیدا می‌شوند که قدیمی شده‌اند و شاید حتی برآورد درستی از زمان خرید آنها نداشته باشیم. حرارت می‌تواند آخرین عطرهای باقیمانده در ادویه‌های قدیمی را آزاد کند؛ دارچین، زنجبیل و یا میخک گزینه‌های مناسبی برای این عملیات احیا هستند.

 

ادویه‌هایی با عطر قوی می‌توانند حشرات را دور کنند و جایگزین آفت‌کش‌های شیمیایی باشند. فلفل، اورگانو، مریم گلی و نعنا در دور کردن حشره‌ها موفق عمل می‌کنند. یک کار خلاقانه اما این است که با کمک ادویه‌ها رنگ‌های طبیعی و بر پایه آب، آبرنگ، تهیه کنید تا بچه‌ها سرگرم شوند. 

 

 

استفاده از پودر ادویه‌هایی مثل دارچین و زنجبیل برای تهیه شمع یا صابون معطر آنها را جذاب‌تر می‌کند؛ فلفل یا میخک هم می‌توانند به عنوان لایه‌بردار استفاده شوند. اگر یک کیسه نخی و نازک داشته باشید، می‌توانید ادویه‌های قدیمی را در آن بریزید تا به عنوان بوگیر، محیط مورد نظر شما را از بوی نامطبوع پاک کنند.

 

منقضی شدن ادویه‌ها به این معنی نیست که خطر کشندگی داشته باشند اما ادویه‌های زیادی هم هستند که قبل از تمام شدن، قدیمی می‌شوند و به این روش‌ها قابل استفاده می‌شوند.