پانیاس که بعدها به نام بانیاس شناخته شد، در بلندی های جولان در نزدیکی چشمه ای طبیعی در دامنه کوه هرمون کنونی قرار دارد.

 

شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهد که این مکان برای اولین بار توسط کنعانی‌ها که زیارتگاهی را به خدای بعل تقدیم کردند، ایجاد شد.

 

پانیاس اولین بار در طول دوره هلنیستی در زمینه نبرد پانیوم، در حدود ۲۰۰ تا ۱۹۸ قبل از میلاد، زمانی که نام منطقه توسط پلینی توصیف شد و آن را پانیون نامید ذکر شد. هر دو نام از پان، خدای حیات وحش در اساطیر یونان گرفته شده است.

 

 

پانیاس در دوره روم اولیه به اوج خود رسید، زمانی که هیرودیس بزرگ و پسرش فیلیپ دوم، شهر را بازسازی کردند و به افتخار امپراتور روم آگوستوس، آن را Caesarea Philippi نامیدند.

 

در قرن پنجم پس از میلاد، به دنبال تقسیم امپراتوری روم، این شهر بخشی از امپراتوری شرقی (بزانس بعد) بود، اما در اثر فتح شام توسط اعراب در قرن هفتم پس از میلاد از دست رفت.

 

کاوش‌های باستان‌شناسان IAA گنجینه‌ای متشکل از ۴۴ سکه طلای سولیدوس، یک سکه طلای بسیار خالص را که در اواخر امپراتوری روم و امپراتوری بیزانس صادر شده بود، کشف کرد که اولین بار توسط امپراتور کنستانتین (۳۰۶-۳۳۷ پس از میلاد) معرفی شد.

 

بررسی‌ها نشان می‌دهد که برخی از سکه‌ها متعلق به امپراتور بیزانس فوکاس (۶۰۲-۶۱۰ پس از میلاد) و امپراتور هراکلیوس (۶۱۰-۶۴۱ پس از میلاد) هستند.