چیزی که در این یک هفته حضور در اوکراین به صورت خاص برای من یک دستاورد محسوب می‌شود، رسیدن به پاسخِ این سوال است که «چرا روسیه در چند کیلومتری پایتخت اوکراین، متوقف شد و نهایتاً عقب‌نشینی کرد؟ آیا این مساله، ارتباطی به مقاومت اوکراینی‌ها دارد یا یک راهبرد از پیش تعیین شده از سوی مسکو بوده است؟»؛ سوالی که تا در تهران بودم، جواب روشنی برایش نداشتم و همیشه به صورت یک ابهام جدی در ذهنم بود.

 

مشاهداتی که در این چند روز از شهرک‌های ایرپین و بوچا در حومه‌ی کی‌یف و سفر به «چرنیگوف» در مرز بلاروس با اوکراین داشتم، به من اثبات کرد که ارتش روسیه در همان یکی دو روز اول، تمام موانع را کنار زده و خیلی راحت تا عمق خاک این کشور نفوذ کرده؛ بنابراین قاعدتاً نباید مشکلی برای فتح کی‌یف هم می‌داشته اما چیزی که این روند را متوقف کرده، اشتباه از آب درآمدن تحلیل ساکنین کرملین بوده است. روس‌ها از ابتدا قصدی برای تصرف و یا اشغال کی‌یف و سایر شهرهای اوکراین نداشتند و خیال می‌کردند بعد از این حجم از حضور نظامی در خاک این کشور، دولت اوکراین به سرعت شروط مسکو – عدم عضویت در ناتو، به رسمیت شناختن شبه‌جزیره کریمه به عنوان خاک روسیه و به رسمیت شناختن استقلال جمهوری‌خواهی خودمختار دونتسک و لوهانسگ - را می‌پذیرد و جنگ به پایان می‌رسد اما اینطور نشد.

 

با ایستادگی دولت اوکراین که با تهییج و تشویق آمریکا صورت گرفت، روس‌ها که از ابتدا هم قصدی برای تصرف پایتخت و شهرهای دیگر نداشتند، از این مناطق عقب‌نشینی کردند و تمرکز خود را بر جبهه‌ی نبرد اصلی – یعنی دونباس – قرار دادند. فتح کامل «ماریوپول» و تصرف کامل «خرسون» از سوی ارتش روسیه هم صحت این تحلیل را مشخص می‌کند.

 

 

در واقع، روس‌ها در میدان نبرد با اوکراینی‌ها شکست نخوردند و برخلاف چیزی که رسانه‌های جریان اصلی غربی روایت می‌کنند، تانک‌های روسیه در خاک اوکراین زمینگیر نشدند؛ بلکه روس‌ها در میدان سیاست آسیب دیدند و مجبور به تغییر تاکتیک در میدان نبرد شدند که البته میوه‌اش را هم در دونباس چیدند.

 

دقیقاً به همین علت بود که همین امروز ولادیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین صراحتاً اعلام کرد که تنها راه‌حل پایان این جنگ، دیپلماسی و مذاکره است؛ نه عملیات نظامی؛ دقیقاً برخلاف رویکردی که کاخ سفید نسبت به این بحران دارد و خواستار فرسایشی شدن جنگ برای ارتش روسیه – قاعدتاً به قیمت جان سربازان اوکراینی و نابودی زیرساخت‌های این کشور – است.

 

حالا و با این تحلیل که برگرفته از مشاهدات در میدان نبرد است، می‌توان گفت که روسیه به برخی اهداف از پیش تعیین شده‌ی خود رسیده است اما با هزینه‌ای بسیار فراتر از چیزی که پیش‌بینی کرده بود...