خبرگزاری ایرنا: محققان دانشکده پزشکی هاروارد موفق به توسعه یک ابزار پوشیدنی شدند که خطر برخورد با موانع و سقوط افراد نابینا و کم‌بینا را تا ۳۷ درصد کاهش می‌دهد.

 

 

افرادی که داری نقص بینایی هستند، بیش از دیگران در معرض برخورد و سقوط قرار دارند. در برخی کشورها وسایل حمل و نقل عمومی متناسب با نیاز این افراد ساخته شده و در برخی کشورها نیز هیچ تمهیداتی برای این بیماران وجود ندارد. نابینایان و کم‌بینایان معمولا از عصای سفید یا سگ راهنما برای رسیدن به مقصد استفاده می‌کنند.

 

ابزار الکترونیکی دیگری نیز وجود دارد که در صورت وجود مانع یا خطر به بیمار هشدار می‌دهد؛ ولی استفاده از این ابزار معمولا رایج نیست و شاید برای بیمار پرهزینه باشد.

 

محققان دانشکده پزشکی هاروارد برای حل این مشکل یک ابزار پوشیدنی هشدار توسعه داده‌اند. در این دستگاه از یک الگوریتم دید رایانه‌ای استفاده شده است. دستگاه و واحد ضبط اطلاعات در یک کوله پشتی قرار دارند و در قسمت سینه بیمار یک دوربین زاویه‌باز قرار دارد. دو بلوتوث نیز روی دو مچ‌بند بیمار نصب می‌شوند که هنگام خطر هشدار می‌دهند.

 

دوربین به یک پردازشگر متصل است و خطر برخورد اشیا و محیط پیرامون را آنالیز می‌کند. اگر خطر برخورد قریب‌الوقوع در سمت راست یا چپ وجود داشته باشد، مچ بند مربوط لرزش پیدا می‌کند و اگر خطر از روبرو باشد، هر دو مچ‌بند می‌لرزد. برخلاف سایر دستگاه‌هایی که وجود تمام اشیای مجاور را هشدار می‌دهند،‌ این دستگاه جدید فقط اشیایی که در مسیر حرکت کاربر قرار دارد را تجزیه و تحلیل می‌کند و موانع که در مسیر نیستند را نادیده می‌گیرد.

 

این دستگاه پوشیدنی روی ۳۱ بزرگسال نابینا و کم‌بینا آزمایش شده و تا ۳۷ درصد میزان برخورد با موانع را کاهش داده است.

 

 

- حداقل یک میلیارد نفر در سراسر جهان دچار اختلال دوربینی یا نزدیک بینی هستند.

- عیوب انکساری اصلاح نشده و آب مروارید، دلایل اصلی اختلال بینایی و نابینایی محسوب می‌شوند. دژنراسیون ماکولار مرتبط با سن، گلوکوم، رتینوپاتی دیابتی، تاری قرنیه و تراخم نیز سایر عوامل موثر در ابتلا به این اختلالات هستند.

- اغلب افراد مبتلا به اختلال بینایی و نابینایی در گروه سنی بالای ۵۰ سال هستند.

 

 

- با شخص نابینا به همان شیوه‌ای رفتار کنید که با سایرین رفتار می‌کنید. افراد نابینا همان کارهایی را می‌کنند که سایر افراد در زندگی روزمره خود انجام می‌دهند، اما روش‌های مورد استفاده این افراد متفاوت است.

- با افراد نابینا با لحن و تن صدای عادی صحبت کنید، نابینایی تاثیری بر شنوایی ندارد.

- برای مکالمه با شخص نابینا مستقیما وی را مورد خطاب قرار دهید و با همراه او صحبت نکنید. از دست دادن بینایی به معنای از دست دادن عقل و شعور نیست.

- هنگام ورود به اتاقی که شخص نابینا در آن مستقر است، خود را معرفی کنید و در هنگام خروج نیز به وی اطلاع دهید.

- اگر ناچار هستید شخص نابینا را در یک محیط نا آشنا تنها بگذارید، او را در نزدیکی یک شی قابل لمس مانند دیوار، در یا کمد مستقر کنید.

- تنها گذاشتن شخص نابینا در یک محیط خالی، می‌تواند موجب ناراحتی وی شود.

- برای راهنمایی افراد نابینا از دستورالعمل‌های مفید استفاده کنید. مثلا به جای گفتن «برو آنجا»، بگویید «از خیابان عبور کن و به سمت چپ برو».

 

- نگران استفاده از اصطلاحات متداول مانند «نگاه کن» یا «ببین» یا «تماشا کردن تلویزیون» در حضور نابینایان نباشید.

- اگر به نظر می‌رسد که شخص نابینا به کمک نیاز دارد، به او پیشنهاد کمک بدهید.

- کشیدن یا هل دادن شخص نابینا به منظور هدایت وی، اقدام مفیدی نیست و کمکی نمی‌کند. از گرفتن دست افراد نابینا خودداری کنید و به قلاده و بند سگ‌های راهنمای نابینایان دست نزنید.

- در رفتار با شخص نابینا، با ملاحظه باشید. اگر روی لباس وی لکه یا آلودگی مشاهده کردید، به صورت خصوصی به او اطلاع دهید.

- در محیطی که شخص نابینا حضور دارد، درها را به طور کامل ببندید یا کاملا باز کنید. درها و کابینت‌های نیمه باز برای نابینایان خطرناک هستند.

- مبلمان و وسایل شخصی فرد نابینا را بدون اطلاع وی جابه‌جا نکنید.

- علت و نحوه نابینا شدن شخص، مطالب خصوصی هستند و این اطلاعات بخشی از حریم خصوصی وی محسوب می‌شوند. در هنگام صحبت کردن در این موارد، باملاحظه باشید.

 

نتایج این مطالعه در نشریه JAMA Ophthalmology منتشر شده است.