عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: بنده مخالف پرداخت حقوق‌های کلان نیستم. البته به دو شرط؛اول اینکه مدیران منصوب به این پست‌ها از طریق رقابت انتخاب شوند.شرط دوم هم این است که آنان برای کار خود به مردم منت نگذارند.
معنای این حقوق چیست؟ بیایید با حقوق‌های ایالات‌متحده مقایسه کنیم که دستمزد و حقوق در آنجا از کشوری‌های اروپایی آزادتر است و تفاوت‌های حداقل و حداکثر دریافتی‌ها بسیار بیشتر از اروپاست. در امریکا حداقل دستمزد، حدود 10 دلار در هر ساعت است.
بنابراین حداقل حقوق ماهانه حدود 1300 دلار و شاید قدری کمتر است. در ایران نیز براساس قدرت خرید و نه قیمت بازار، حداقل دستمزد همین رقم است، زیرا با وجود قیمت بالای 12 هزار تومان برای هر دلار، قدرت خرید آن حدود 1000 تومان است که البته الان قدرت خرید ریال کمتر شده ولی در استدلال ما فرق نمی‌کند.
حداقل حقوق در ایران نیز حدود 1.2 میلیون تومان است، یعنی کسی که 19میلیون تومان حقوق می‌گیرد، 16 برابر حداقل حقوق و دستمزد دریافت می‌کند. اگر این نسبت را برای ایالات‌متحده حساب کنیم حدودا برابر 21هزار دلار در ماه و سالانه بالای 250 هزار دلار می‌شود که حقوق بسیار بالایی است. البته فراموش نکنیم که مدیران ایرانی از امکانات جنبی زیادی برخوردار هستند که در این محاسبات منظور نشده است.
بنابراین ما در حال حاضر و در یک نهادی که در خدمت جانبازان است، به مدیر آن حقوقی را می‌پردازیم که در مقایسه با یک کشور سرمایه‌داری کامل غربی نیز همین میزان دریافت می‌کنند، بنابراین هیچ منتی نباید بر مردم بگذارند، چون رقم دریافتی آنان براساس قدرت خرید بیش از رقم دریافتی معاون رییس‌جمهور امریکا با آن حد از توان تولید و اقتصاد بزرگ است.
این مدیران حتی اگر رقابتی انتخاب شوند و این حقوق کاملا حق آنان باشد، باز هم حق ندارند داعیه هدایت مردم و طلبکاری از مردم را داشته باشند. نمی‌شود که یک مدیر بیش از 16برابر حداقل دستمزد کارگران حقوق بگیرد و در عین حال کماکان هم داعیه انقلاب و گذشت و ایثار و منت گذاشتن بر دیگران داشته باشد و مدعی وقف خود برای خدمت به مردم و فنای در خداوند باشد!