خانواده‌ای در دوره قاجاریه هنگام عبور در شب با فانوس. در این تصویر، چاقچورهای زنان و حاشیه‌دوزیهای چادر آنها مشخص است. آستینهای چادر نشان‌دهنده عبایی بودن چادر آنهاست؛ چادری که از بغداد وارد می‌کردند و مخصوص زنان اعیان بود. روبنده نیز از اجزای مهم پوشش زنان دوره قاجار هنگام بیرون رفتن از خانه بود. این پوشش از جنس پارچه کتانی ظریف یا قمیص اغلب به رنگ سفید تهیه می‌شد. طول روبنده گاه به شصت سانتی‌متر می‌رسید. در گوشه آنها دو مادگی قیطانی کوچک بود که از دو طرف به «قُلابه» یا «چنگال» روبنده متصل می‌شدو روبنده را روی سر نگاه می‌داشت یا با یک سگک یا قزن‌قفلی به پشت سر محکم بسته می‌شد. جنس این سگک بسته به تمکن مالی استفاده‌کننده از طلا، نقره یا برنج بود. روبنده در جلوی چشم توری داشت به عرض حدود هفده و طول نُه سانتی‌متر که بانوان از طریق آن می‌توانستند ببینند. در جامعه بالا زدن و پشت سر انداختن روبنده نوعی گستاخی و اعتراض به‌شمار می‌آمد.