روزنامه شرق نوشت: «٢٢ درصد از ١١هزار جان‌باخته تصادفات درون‌شهری سال‌های ٨٤ تا ٩٤، عابران پیاده هستند»
این آمار تکان‌دهنده در نهایت به یک تعریف می‌رسد و آن اینکه عابران پیاده به‌لحاظ خطرات ناشی از تصادفات در ایران، درست به اندازه سواره‌روها امنیت جانی و سلامتی اندکی دارند. اگرچه این آمار در سال‌های اخیر رو به کاهش است؛ اما همین میزان هم زنگ خطری است که چرا باید افراد بدون وسیله نقلیه، در معرض خطر جانی باشند؟
سرهنگ سید‌هادی هاشمی که پیش از این رئیس پلیس راهور پایتخت بوده است و حالا بیشتر به عنوان کارشناس حمل‌ونقل و ترافیک فعالیت می‌کند، دراین‌باره می‌گوید: یکی از مهم‌ترین دلایل چنین آمار بالایی در کشته‌شدگان پیاده، توجه‌نکردن و اطلاع‌نداشتن پیاده‌ها از قوانین و ضوابط شهری و رانندگی است.
او می‌گوید: بخش عمده قوانین و مقررات شهری، برای وسایل نقلیه در نظر گرفته شده و برای عابران پیاده در این حوزه مهم که دخیل هستند، هیچ ضابطه و قانونی وجود ندارد و بسیاری از عابران هم با این فکر که خودروهای سواری باید قانون را رعایت کنند، دچار حادثه می‌شوند.
وی با بیان اینکه تخلف‌ها و تصادف‌‌‌های عابران پیاده در شهرها به اوضاع زیست شهری و فرهنگ مردم و رعایت قوانین بستگی مستقیم دارد، افزود: بسیاری از سطوح پیاده‌روها در امتداد و سطح و عرض سواره‌روها هستند و با حرکت وسایل نقلیه، تداخل پیدا می‌کنند؛ به‌همین‌دلیل رعایت قوانین از سوی هر دو طرف الزامی است. استفاده‌نکردن از پل‌های عابر، توجه‌نداشتن به قوانین در عبور از تقاطع‌ها و چراغ‌های قرمز ازجمله مهم‌ترین دلایل مرگ‌ومیر عابران پیاده هستند. مسئله این است که بسیاری از شهروندان که خودشان در بیشتر مواقع راننده وسایل نقلیه هستند، در زمان پیاده‌بودن قوانین را رعایت نمی‌کنند و بر این باورند که قوانین فقط برای وسایل نقلیه است.
