اگر بخواهم از زاویه‌ای متفاوت به تبلت‌ها نگاه کنم، باید بگویم که این دستگاه‌ها به دو دسته‌ی کلی تقسیم می‌شوند: نخست، تبلت‌هایی که جنبه‌ی سرگرمی دارند و دیگر تبلت‌هایی که جنبه‌ی بهره‌وری آن بیش‌تر از سایر جنبه‌های دیگرشان است. به بیان ساده‌تر، تبلت‌ها یا ساده (Slate) هستند یا هیبریدی (Hybrid). این نوع تقسیم‌بندی به ما نشان می‌دهد که تبلت‌ها از همان ابتدا تاکنون، فاقد شخصیت و هویت بوده‌اند و به نظر من این بی‌هویتی، دلیل اصلی به وجود آمدن فراز و نشیب‌های فراوان و ایجاد بحران برای این نوع دستگاه‌ها بوده است. کمی صبور باشید. بگذارید برای اثبات این گفته‌ی خود، تاریخچه‌ی تبلت‌ها را به‌صورت مختصر برایتان بازگو کنم.
در سال ۲۰۱۰ میلادی، تبلت‌ها با این انگیزه و امید دوباره متولد شدند که بتوانند روزی جایگزین کامپیوترهای همراه شوند. بسیاری دلیل موفقیت و محبوبیت اولیه‌ی تبلت‌ها را در جذابیت‌های‌شان می‌پنداشتند. اما صاحب‌نظران دلیل این امر را ضعف و وجود برخی محدودیت‌ها در اندازه‌ی نمایشگر گوشی‌های هوشمند می‌دانستند. اگر بخواهیم کلاه خود را قاضی قرار دهیم، درمیابیم که تبلت‌ها جز اندازه‌ی بزرگ، برتری دیگری نسبت به گوشی‌های هوشمند در آن زمان نداشتند. بعد از گذشت چند سال، تولیدکنندگان گوشی‌ها با تولید اسمارت‌فون‌های بزرگ موسوم به فبلت‌ها، تنها برگ برنده‌ی تبلت‌ها را از سازندگانشان گرفتند و آن‌ها را به خطر نابودی پیش بردند. در نهایت، این‌گونه شد که سازندگان تبلت‌ها، مدت‌ها با پدیده‌ی بحران و کاهش فروش روبرو بودند.
راهنمای خرید تبلت دیجی‌کالا مگ را از دست ندهید.
بعد از این، تولیدکنندگان مطرح تبلت‌ها تصمیم گرفتند برای رفع این بحران، به فکر یک تغییر بنیادین در این دستگاه‌ها باشند. ایده‌ی آن‌ها برای این تغییر، چیز جدید و نوآورانه‌ای نبود. آن‌ها تصمیم گرفتند از مفهوم لپ‌تاپ‌ها کمک بگیرند و پردازنده‌ی قدرتمند، سیستم‌عامل پخته و کیبورد را چاشنی تبلت‌ها کنند. نتیجه‌ی کار، ایجاد دستگاهی به نام «تبلت هیبریدی» یا «تبلت-لپ‌تاپ» شد.
در ابتدا، تبلت‌های هیبریدی بسیار ناپخته بودند و توان رقابت با لپ‌تاپ‌ها را نداشتند. اما بعد از گذشت حدود چهار سال از تولید نخستین تبلت هیبریدی، این دستگاه‌ها به بلوغ خوبی رسیدند و به حدی رسیدند که اکنون می‌توان آن‌ها را با لپ‌تاپ‌ها مقایسه کرد.
اکنون فکر می‌کنم با توضیحی که در این باره دادم، بهتر متوجه منظور اولیه‌‌ام شده باشید. تبلت‌ها دستگاهی هستند که هیچ ویژگی و صفت ذاتی از خود ندارند. به‌طورکلی تبلت‌ها یا ژن گوشی‌های هوشمند را دارند یا ژن لپ‌تاپ‌ها. بنابراین باید آن‌ها را دستگاه‌هایی بین دو فرم‌فکتور گوشی و لپ‌تاپ بدانیم. تبلت‌های ساده که عموما اندازه‌ی کوچکی دارند، بسیار شبیه به گوشی‌های هوشمند هستند و همواره از جانب فبلت‌ها احساس خطر می‌کنند.
تبلت‌های هیبریدی هم دستگاه‌هایی بزرگی هستند که بسیار شبیه به لپ‌تاپ‌ها طراحی شده‌اند. البته باید گفت که تبلت‌های هیبریدی به غیر از لپ‌تاپ‌ها، سایه‌ی سنگین لپ‌تاپ‌های هیبریدی را هم بالای سر خود احساس می‌کنند. سرفیس بوک مایکروسافت، جدی‌ترین و خطرناک‌ترین رقیب تبلت‌های هیبریدی به حساب می‌آید. از این رو هرگز دور از ذهن نمی‌رسد که تبلت‌های هیبریدی، مدی زودگذر باشند و بروند.
اما صرف‌نظر از این بحران بی‌هویتی، تولیدکنندگان هنوز نتوانستند کاربران را قانع کنند که تبلت دستگاهی ضروری برای زندگی آن‌ها است. مطمئنا شما هم به این باور رسیده‌اید که امروزه داشتن یک تلفن همراه، یک نیاز به حساب می‌آید و شخصی که از وجود این ابزار بی‌بهره است، نمی‌تواند به‌راحتی کارهای روزانه‌ی خود را انجام دهد. اما هرگز نمی‌توان چنین ادعایی را در مورد تبلت‌ها داشت. زندگی ما چه بدون تبلت‌ها و چه با حضور این دستگاه‌ها، تفاوت زیادی ندارد.
