پژوهشگران سوئدی ابزار میکروسیالی ساختند که می‌توان از آن برای جداسازی میکرو و نانوپلاستیک‌ها از آب استفاده کرد.
به گزارش ایسنا، محققان راهی را برای جداسازی ذرات از فاز سیال ارائه کردند که می‌توان آن را با سرعت بالا انجام داد. این فرآیند قابلیت تولید انبوه دارد. از این فناوری می‌توان برای جداکردن میکروپلاستیک‌ها از آب آشامیدنی و حتی انالیز سلول‌های سرطانی در خون استفاده کرد. نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای در نشریه Microsystems & Nanoengineering به چاپ رسیده است.
تیمی به سرپرستی محققان مؤسسه فناوری سلطنتی KTH روشی سریع‌تر و دقیق‌تر از فناوری میکروسیال‌های الاستواینرسی برای این کار ارائه کردند. الاستواینرسی فرآیندی است که شامل کنترل حرکت ذرات ریز در سیالات با استفاده از هر دو ویژگی الاستیک سیال و نیروهایی که هنگام حرکت سیال وارد می‌شوند، است.
سلیم تنریوردی، دانشجوی دکتری KTH و نویسنده اصلی این مقاله می‌گوید این روش بهبودیافته طیف متنوعی از کاربردها را در آزمایش‌های پزشکی، نظارت بر محیط زیست و تولید ارائه می‌دهد. او می‌گوید این روش می‌تواند به مرتب‌سازی سریع سلول‌ها یا سایر ذرات در نمونه‌های خون، حذف آلاینده‌های موجود در آب برای تجزیه و تحلیل کمک کند. همچنین می‌توان از آن برای جداسازی مؤثرتر اجزای مختلف یک سیال استفاده نمود.
تنریوردی می‌گوید که این دستگاه میکروسیال از کانال‌های مهندسی شده ویژه‌ای تشکیل شده است که می‌تواند مقادیر نسبتاً زیادی سیال را با سرعت مدیریت کند و برای کاربردهایی که نیاز به جداسازی سریع و مداوم ذرات دارند، عالی است. در این کانال‌ها، ذرات را می‌توان دسته‌بندی و ردیف کرد که یک گام مهم برای جداسازی انواع مختلف ذرات است.
دقت بالا در این سیستم با استفاده از سیالات ویژه که به طور خاص با غلظت بالای پلیمرها طراحی شده‌اند، به دست می‌آید. این ویژگی ویسکوالاستیکی را ایجاد می‌کند که می‌تواند مانند آب فشار وارد کند و به عقب برود. با ترکیب این نیروها می‌توان ذرات را به سمتی هدایت کرد تا در مسیری خاص حرکت کنند.
او می‌گوید: «ما نشان دادیم که چگونه می‌توان ظرفیت آنالیز نمونه را در کانال میکروسیال افزایش داد. این امر زمان فرآیند تجزیه و تحلیل خون را کاهش می‌دهد که برای بیمار بسیار مهم است.»
به نقل از ستاد نانو، توسعه این روش در راستای پرداختن به پروژه ای است که به دنبال توسعه فناوری‌های نظارت بر میکرو و نانو پلاستیک در آب دارد. تانریوردی به عنوان محقق ماری اسکلودوسکا-کوری در این پروژه با عنوان MONPLAS فعالیت داشته است.
