به گزارش گروه محیط زیست شهرداری نیوز، مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا از تغییر یک سویه طبقه بندی کلاس خودروها در طرح کاهش توسط وزارت کشور خبر داد و گفت: در تصمیمی در وزارت کشور خودروهای کاربراتوری را که عامل اصلی آلودگی هوای تهران هستند، از کلاس زرد به کلاس سبز تغییر دادند و با این کار عملا طرح کاهش بی اثر می شود و ما اجرای طرح کاهش را با این تغییرات از نظر کارشناسی تایید نمی کنیم.
دکتر وحید حسینی، مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا با انتقاد از این تصمیم وزارت کشور افزود: وزارت کشور اجرای طرح کاهش را به خودروهای فرسوده محدوده کرده و خودروهای کاربراتوری را وارد کلاس خودروهای سبز کرده است در حالی که برای چنین تصمیمی یعنی منع تردد خودروهای فرسوده اساسا به اجرای طرح کاهش نیازی نیست و بر اساس مصوبه هیات وزیران در سال ۸۹ تردد این خودروها در تهران ممنوع است، البته این مصوبه مانند بسیاری دیگر از طرح و برنامه های کاهش آلودگی هوا هیچ وقت توسط پلیس اجرا نشده و کسی هم اعتراض نکرده که چرا خودروهای فرسوده که دارند مردم را می کشند جریمه نمی شوند!
او با تاکید بر اینکه امکان اجرای پلکانی و تدریجی طرح کاهش وجود دارد اما تغییر طبقه بندی آن به شکلی که اکنون وزارت کشور پیشنهاد کرد ممکن نیست، ادامه داد: هدف ما از این طرح، کاهش آلودگی هوا بوده است. با این تغییرات عملا طرح کاهش بی اثر خواهد شد و تاثیر مورد انتظار ما را در کاهش آلودگی هوای تهران نخواهد داشت و اساسا طرح دیگری است؛ بنابراین ما با این تغییرات آن را تایید نمی کنیم.
حسینی با تاکید بر اینکه کمتر از ۵۰۰ هزار خودرو در تهران مشمول محدودیت تردد می شوند ادامه داد: ۵۰۰ هزار خودروی آلاینده و فرسوده جان میلیون ها نفر را در این شهر به مخاطره انداخته اند و من تعجب می کنم که عده ای می گویند بهتر است مردم بمیرند ولی مردم بتوانند با ماشین های فرسوده در تهران تردد کنند! مگر نمی بینیم که هوای آلوده چه بر سر بیماران قلبی و تنفسی و کودکان ما آورده است؟ سرطان و انواع بیماری های ریوی و انواع آلرژی ها در میان مردم و بچه های این شهر شایع شده، اما هنوز تعدادی از مسوولان حاضر نیستند به خاطر حفظ جان ده میلیون نفر این ۵۰۰ هزار خودرو را وادار کنند که خودروهایشان را به خودروهای استاندارد ارتقا بدهند.
او با بیان اینکه در هیچ جای دنیا یک نفر نمی تواند با یک وسیله شخصی که آلاینده های مرگبار به هوا می فرستد در شهر تردد کند و سلامت دیگران را به خطر بیاندازد، ادامه داد: طرح کاهش یک طرح زیست محیطی است، حافظ جان انسان ها و کودکان شهر ما. شگفت انگیز است که در کشوری عده ای بیایند و بگویند ما با کاهش آلودگی هوا مخالف هستیم.
حسینی افزود: کار ما در شرکت کنترل کیفیت هوا اندازه گیری روزانه آلاینده هاست و می دانیم که هر روز در این شهر چه خبر است و نفس کشیدن در هوای تهران چه بلایی بر سر مردم می آورد و طرح کاهش با همین دغدغه و تنها برای بهبود کیفیت هوای تهران تهیه و پیشنهاد شده است و از نظر من کسانی که با طرح های کاهش آلودگی هوا مخالفت می کنند در واقع با حفظ سلامت انسان های این شهر مخالفند.
مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا با انتقاد از اینکه قوانین مربوط به کاهش آلودگی در ایران به راحتی نادیده گرفته می شود، ادامه داد: در ایران هیچ خودرویی را به دلیل فرسودگی جریمه نمی کنند، خودروها با ورود به محدوده زوج و فرد هم جریمه نمی شوند، خودروهای دیزل فرسوده هم خلاف قانون در تهران آزادانه تردد می کنند، نداشتن معاینه فنی هم از نظر مسوولان ایرادی ندارد و جریمه ای برای آن نوشته نمی شود، سوال ما این است که اگر قرار است این قوانین اجرا نشود پس به چه دلیلی تصویب شده است؟
حسینی با تاکید بر اینکه پلیس طرح کاهش را در جلسه شورای عالی ترافیک امضا کرده است، ادامه داد: انتظار ما این بود که برادران ما در پلیس راهنمایی و رانندگی برای اجرای طرحی که هدفش سلامت مردم است با ما همراهی کنند به همین منظور هم تمام محدوده زوج و فرد فعلی که محدوده طرح کاهش در آینده خواهد بود به دوربین های مخصوص ثبت جرایم تجهیز شده، شهرداری تهران به رغم هزینه سنگین این مسوولیت را بر عهده گرفت تا برای اجرای طرح کاهش فشاری به نیروهای پلیس وارد نشود و فرایند جریمه کردن خودروها مکانیزه باشد و ما همچنان امیدواریم بتوانیم با موافقت پلیس این طرح را هرچه سریعتر اجرایی کنیم.
او ادامه داد: در تهران سالانه هزاران نفر به طور مستقیم و غیر مستقیم دقیقا به دلیل هوای آلوده جان خود را از دست می دهند. ما در شرکت کنترل کیفیت هوا می دانیم که آلودگی هوا دارد مردم را می کشد، این را هم می دانیم که پیاده سازی طرح کاهش که به تدریج موجب خروج خودروهای آلاینده از تهران می شود، زحمت و هزینه اجتماعی دارد اما مسوولان و مدیرانی که این طرح را پیاده سازی و اجرا می کنند در برابر مردم و سلامت افراد این شهر مسوولند. باید اکنون یک تصمیم جدی بگیرند. اینکه آیا حاضرند هزینه فشارهای اجتماعی و مسوولیت مدنی خود را بپذیرند و با پیاده سازی به موقع، دقیق و بی نقصِ یک طرح مطالعه شده، جان میلیون ها نفر از شهروندان را نجات دهند یا گوشه عافیت بگزینند و به تماشای هدر رفتن جان ها بنشینند؟ من امیدوارم که آن ها راه دوم را انتخاب نکنند.
