به گزارش ایسنا، به نقل از آنا؛ هالیوود ممکن است در مورد خطرات ایجاد روابط با هوش مصنوعی هشدار داده باشد، اما یک دانشمند کامپیوتر می‌گوید اگر نکات مثبتی را که روابط انسان و ماشین ارائه می‌دهد نپذیریم، ممکن است یک راه حل اساسی را از دست بدهیم.

 

 یکی از اساتید این حوزه می‌گوید که ما باید برای راحتی‌هایی که چت‌بات‌ها می‌توانند فراهم کنند، آماده باشیم.

 

تونی پرسکات، استاد رباتیک شناختی در دانشگاه شفیلد، استدلال می‌کند که هوش مصنوعی نقش مهمی در جلوگیری از تنهایی انسان دارد. او می‌گوید همانطور که ما پیوندهای معنی‌داری با حیوانات خانگی ایجاد می‌کنیم و هیچ نگرانی‌ای در مورد بازی کودکان با عروسک‌ها نداریم، باید تاثیر و قابلیت‌های هوش مصنوعی را برای بزرگسالان نیز پذیرا باشیم.

 

پرسکات در کتاب جدیدی به نام روانشناسی هوش مصنوعی می‌نویسد: «در عصری که بسیاری از مردم زندگی خود را تنها ترسیم می‌کنند، ممکن است داشتن همراه هوش مصنوعی به عنوان شکلی از تعامل اجتماعی متقابل که محرک و شخصی است، ارزش داشته باشد.

 

پرسکات معتقد است که هوش مصنوعی می‌تواند به ابزاری ارزشمند برای افرادی که در آستانه انزوای اجتماعی هستند، تبدیل شود تا مهارت‌های اجتماعی خود را با تمرین مکالمات و سایر تعاملات تقویت کنند. او پیشنهاد می‌کند که این تمرینات به ایجاد اعتماد به نفس کمک می‌کند و بنابراین خطر کناره‌گیری کامل افراد از جامعه را کاهش می‌دهد.

 

پرسکات می‌نویسد که تنهایی انسان اغلب با یک مارپیچ رو به پایین مشخص می‌شود که در آن انزوا منجر به کاهش عزت نفس می‌شود که از تعامل بیشتر با مردم جلوگیری می‌کند. ممکن است راه‌هایی وجود داشته باشد که همراهی با هوش مصنوعی می‌تواند به شکستن این چرخه از طریق ایجاد داربست احساس ارزشمندی و کمک به حفظ یا بهبود مهارت‌های اجتماعی کمک کند. اگر چنین است، روابط با هوش مصنوعی می‌تواند به افراد کمک کند تا با انسان‌ها و افراد مصنوعی همنشینی پیدا کنند.

 

مشکل تنهایی در سال‌های اخیر بسیار گسترش یافته است. در بریتانیا، بیش از ۷ درصد یا نزدیک به ۴ میلیون نفر، احساس تنهایی مزمن دارند، یعنی اغلب یا همیشه احساس تنهایی می‌کنند. بر اساس مطالعه هاروارد در ۲۰۲۱، بیش از یک‌سوم آمریکایی‌ها احساس تنهایی می‌کنند و برخی از بدترین آسیب‌دیدگان بزرگسالان جوان و مادران دارای فرزندان کوچک هستند.

 

اثرات ضربه‌ای بر سلامتی نیز بهتر درک می‌شوند. سال گذشته، ویوک مورتی (Vivek Murthy) جراح عمومی آمریکا، «اپیدمی تنهایی و انزوا» و تأثیر عمیق آن بر سلامت عمومی را توصیف کرد. او گفت که تنهایی با بیشتر بیماری‌های قلبی، زوال عقل، سکته مغزی، افسردگی، اضطراب و مرگ زودرس مرتبط است و تاثیری بر مرگ و میر معادل کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز دارد. او افزود که عدم رسیدگی به این مشکل باعث خواهد شد که آمریکا به انشعاب و تفرقه ادامه دهد تا زمانی که دیگر نتوانیم به‌عنوان یک جامعه یا یک کشور از آن یاد کنیم.

 

اینکه آیا هوش مصنوعی می‌تواند یا باید بخشی از راه حل باشد، بحث جدیدی نیست. شری ترکل، استاد علوم اجتماعی در دانشگاه ماساچوست، هشدار داده است که ایجاد روابط با ماشین‌ها می‌تواند نتیجه معکوس داشته باشد و افراد را به سمت داشتن روابط انسانی کمتر امن و کامل سوق دهد.

 

کریستینا ویکتور، استاد پیری‌شناسی و بهداشت عمومی در دانشگاه برونل، نگرانی‌های مشابهی دارد. او گفت: من شک دارم که [هوش مصنوعی] تنهایی را مورد توجه قرار دهد، و من می‌پرسم که آیا ارتباطات از طریق هوش مصنوعی می‌تواند معنادار باشد، زیرا ارتباطات اجتماعی ما اغلب با رفتار متقابل شکل می‌گیرد و به افراد مسن فرصتی می‌دهد تا هم کمک کنند و هم کمک دریافت کنند.

 

مورالی دورایسوامی، استاد روانپزشکی و پزشکی در دانشگاه دوک در کارولینای شمالی، می‌گوید: «در حال حاضر، همه شواهد نشان می‌دهند که داشتن یک دوست نزدیک انسانی بهترین راه حل برای تنهایی است. اما تا زمانی که جامعه ارتباط اجتماعی را در اولویت قرار دهد، ربات‌ها راه حلی برای میلیون‌ها نفری هستند که هیچ دوستی ندارند. ما باید مراقب باشیم که قوانینی را ایجاد کنیم تا مطمئن شویم که آنها اخلاقی و قابل اعتماد هستند و از حریم خصوصی محافظت می‌شود.»

 

اما پرسکات استدلال می‌کند که خطرات باید با مزایای بالقوه سنجیده شود. او می‌نویسد: «اگرچه هوش مصنوعی نمی‌تواند مانند سایر انسان‌ها دوستی ایجاد کند، اما همه روابطی که ما ارزشمند می‌دانیم متوزان نیستند.»

 

محققان ممکن است به‌زودی متوجه شوند که آیا مردم برای فرار از تنهایی به هوش مصنوعی روی می‌آورند یا خیر. شرکت‌های فناوری در حال ساخت ربات‌های چت هستند تا به احساسات روان‌تر و پاسخگوتر باشند.