تقریبا نیمی از تمام سیستم‌های ستاره‌ای در کهکشان از دو یا سه ستاره تشکیل شده‌اند. منظومه شمسی ما تنها دارای یک میزبان، خورشید، و چندین مهمان نسبتا کوچک (سیارات) است. اما تقریبا اینگونه نبود و سیاره مشتری در آستانه تبدیل شدن به خواهر یا برادر کوچکتر خورشید قرار داشت.

 

 

مشتری بزرگترین سیاره در منظومه شمسی است. اگر جرم تمام سیارات این منظومه را با یکدیگر جمع کنید، حتی به نیمی از جرم مشتری نیز نمیرسد. تمام سیارات این منظومه به غیر از مشتری را میتوان از بین برد و همچنان یک منظومه شمسی داشت. با در نظر گرفتن تمام اجرام در حال چرخش به دور خورشید، جرم زمین تنها یک عدد بسیار ناچیز است.

 

مشتری به قدری بزرگ است که می‌تواند یک ستاره مستقل شود. اگر حدود 20 برابر بزرگتر از چیزی که الان است می‌بود، به دلیل سنگینی، فشار و درجه حرارت می‌توانست به اندازه کافی بالا رود و ذوب هسته‌ای آغاز شود و مشتری را در مسیر ستاره دوم قرار دهد.

 

 

موادی که منظومه شمسی را تشکیل دادهاند، برای ایجاد سیارات در کنار یکدیگر جمع شدهاند و بیشتر این مواد از طریق حرکت رشد نمایی، به سیاره مشتری رفتهاند. انبوهی از سنگ‌ها و یخ‌ها که احتمالا حدود 5 تا 10 برابر جرم زمین را دارند، هسته‌ای را تشکیل دادند که تمام هیدروژن و هلیوم اطراف خود را به سرعت جمع آوری کرد.

 

اگر منظومه شمسی تنها کمی متفاوت بود، اکنون از مشتری به عنوان خورشید دوم یاد می کردیم. این عمر موجب عدم تشکیل سیارات دیگر نمیشد، اما احتمالا زندگی روی زمین دیگر ممکن نبود. با توجه به بررسی منظومه‌های دو ستاره‌ای، چنین سیاراتی هیچگاه به دمای ایده‌آل برای زندگی نمی‌رسند.