این طرح در حقیقت مجموعه‌ای از طرح‌هایی است که از طرف نهادهایی چون کمیسیون امنیت ملی، کمیته هسته ای کمیسیون انرژی و سایر نهادهای ذیربط در امر هسته‌ای از جمله وزارت خارجه، تهیه شده و نکاتی درباره این طرح قابل ذکر است:
1- این طرح دقیقا انعکاس دغدغه‌هایی است که در جمهوری اسلامی ایران وجود دارد. هم مردم، هم دولت و هم مقام معظم رهبری نسبت به مذاکرات دغدغه‌هایی داشته‌اند که این دغدغه‌ها در این طرح منعکس شده که از جمله آنها می‌توان به همزمانی لغو تحریم‌ها با اجرای تعهدات ایران یا مخالفت با بازرسی‌ها و نظارت‌های غیرمتعارف آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، ممانعت از مصاحبه با دانشمندان یا ممانعت از دسترسی به سایت‌های نظامی و امنیتی و غیرهسته‌ای اشاره کرد.
2- این طرح یک طرح بازدارنده است و مانع از این می‌شود که نهادهای آمریکایی از جمله کنگره، کاخ سفید، وزارت خارجه و تیم مذاکره‌کننده آمریکا هر لحظه مسائل جدیدی مطرح کنند. در واقع این باعث می‌شود که مذاکرات در مسیر اصلی خودش هدایت شود.
3- این طرح، تعادل‌بخش و موازنه‌بخش است. یعنی این‌که میان تعهدات و تکالیف ما از یک طرف با حقوقمان، تعادل و موازنه ایجاد می‌کند. ما احساس می‌کنیم که گاهی اوقات روند مذاکرات به گونه‌ای است که طرف مقابل قصد دارد این تعادل و توازن را بر هم بزند. این طرح مانع از این کار می‌شود.
4- این طرح، ضمانت بخش هم هست و ضمانت اجرایی خوبی برای اجرای تعهدات 1+5 بوجود می‌آورد. وقتی که ما درها را بر مطالبات جدید و تعهدات جدید می‌بندیم، طرف مقابل هم ناچار است به اجرای آنچه که تعهد کرده تن دهد و در غیر این‌صورت ممکن است نتیجه‌ای غیر از آنچه که توافق شده به‌دست آورد. در توافقنامه ژنو هم پیش‌بینی شده بود که اگر طرف مقابل به تعهدات خود پایبند نباشد برای طرف مقابل هم این حق محفوظ است که تعهداتش را اجرا نکند.
5- نکته پایانی این‌که این طرح، تقویت‌کننده تیم مذاکراتی جمهوری اسلامی ایران است و نه عنصری محدودکننده و در مجموع یک طرح هوشمند است که برای هدف‌های خاص طراحی شده است.
