کامبیز نوروزی وکیل دادگستری طی یادداشتی در شماره امروز جهان صنعت با عنوان توزیع فحش به‌جای واکسن نوشت: یک مقام حکومتی موظف است وظایفش را به درستی انجام داده و با مردم به احترام سخن بگوید. فحاشی و توهین بد است، از زبان و قلم مقام دولتی، بدتر و زشت‌تر و قبیح‌تر.
از آن توئیت کیانوش جهانپور که منتقدان وضعیت توزیع و تزریق واکسن کرونا را با لفظی زشت خطاب کرد و به آن‌ها توهین کرد، چند روزی می‌گذرد. بنده منتظر بودم یکی از ارباب قدرت لااقل چیزی بگوید و درسی به او بدهد. صدای همه از این زشتگویی او درآمد. او بر بی‌ادبی و آداب‌شکنی آنقدر اصرار دارد که نه فقط سعی نکرد ادبیات وقیح خود را اصلاح کند، بلکه با توئیت دیگری که «حرفو که بندازی زمین صاحبش برمیداره…» نشان داد که اصلا از جنس همین نوع ادبیات وقیح و فحاش است و بر آن اصرار دارد.
اینکه این آقا به لفظی رکیک منتقدان را خطاب کرده است، خیلی مهم نیست. خودش را نشان می‌دهد که به قول امام علی (ع) انسان زیر زبانش نهفته است. او با این زبان واقعیت خودش را آشکار می‌کند. مهم‌ترش آن است که غیر از اسحاق جهانگیری که در این مورد تذکری ملایم به نمکی داد، روسای او به شکلی غیرمسوولانه در برابر این رکاکت و وقاحت سکوت کرده‌اند.
صدای همه از این وقاحت و فحاشی درآمد، الا صدای آن وزیر که رئیس اوست و همه وقتش یا غصه می‌خورد یا ذوق می‌کند و یا از ذوق یا غصه خوابش نمی‌برد و آدم را یاد مجیزگویان دربار قاجاری می‌اندازد. آقای رییس‌جمهور هم برایش مهم نیست که تکانی به زبان یا قلمش بدهد و با تنبیه این عضو دولت در این روز‌های آخر، واکنش مختصری به رواج آلودگی زبان سیاسی در کشور نشان دهد که خیلی بیشتر و مرگبارتر از کرونا در اهل دولت و سایر قوا اپیدمی شده است. هتاکی و تهمت و فحاشی در الگوی زبانی و گفتاری صاحبان قدرت چنان ریشه دوانده که بدون آن‌ها اصلا نمی‌توانند دهان باز کنند.
شاید از نظر حقوقی توهینی که جهانپور کرده است قابل تعقیب کیفری نباشد، چون فرد معینی را نشانه نگرفته است، اما کار او بدتر و پلیدتر از توهین ساده است، زیرا به جماعتی بزرگ فحاشی کرده است. اما یادمان باشد که بی‌مقدار شدن و انگشت‌نما شدن او به عنوان کسی که مقام مسوول است و زبانش علیه منتقدان به فحش و ناسزا می‌چرخد، کیفری بدتر از چندتومان جزای نقدی یا چند ضربه شلاق است. امیدوارم این موضوع به غصه‌ها و بی‌خوابی‌های وزیر بهداشت اضافه نکرده باشد.
