البته در این زمینه نبود شواهد آزار دهنده است که ثابت کنند مکمل‌های ویتامین D. در پیشگیری از افتادن‌ها و کاهش سطح عملکرد افراد سودمند هستند. محققان سوئیسی برای بررسی این موضوع که دوز‌های بالای ویتامین D. می‌تواند خطر کاهش سطح عملکرد افراد را بهبود بخشد یا خیر، دست به انجام مطالعه‌ای زدند. آن‌ها در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده به مدت یک سال، ۲۰۰ مرد و زن ۷۰ سال و بالاتر را ارزیابی کردند که سابقه زمین خوردن را داشتند. در شروع مطالعه، ۵۸ درصد از شرکت کنندگان کمبود ویتامین D. داشتند.

 

این افراد به ۳ گروه تقسیم شدند: ۶۷ نفر در گروه کنترل دوز کم که در ماه ۲۴ هزار واحد بین‌المللی ویتامین D۳ دریافت می‌کردند، ۶۷ نفر که ماهانه ۶۰ هزار واحد بین‌المللی ویتامین D۳ دریافت می‌کردند و ۶۶ نفر که در ماه ۲۴ هزار واحد بین‌المللی ویتامین D۳ همراه با کلسی‌فدیول دریافت می‌کردند. در این مطالعه، بهبود عملکرد اندام تحتانی، رسیدن به سطح ۳۰ نانوگرم در میلی‌لیتر از سطح ۲۵ – هیدروکسی ویتامین D. در ماه‌های ۶ و ۱۲ و میزان زمین خوردن بررسی شد.

 

نتایج نهایی نشان دادند که دوز‌های ۶۰ هزار و ۲۴ هزار همراه با کلسی‌فدیول، بیشتر احتمال داشت که سطح ۲۵ – هیدروکسی ویتامین D. را به سطح حداقل ۳۰ نانوگرم در میلی‌لیتر برساند، اما هیچ‌کدام منفعتی برای بهبود عملکرد اندام تحتانی نداشتند.

 

در طول ۱۲ ماه دوره درمانی، ۶۰/۵ درصد از شرکت‌کنندگان دچار زمین خوردن شدند. این تعداد شامل ۶۶/۹ درصد از افراد دریافت کننده دوز‌های ۶۰ هزار واحدی و ۶۶/۱ درصد از افرادی بود که دوز ۲۴ هزار واحدی همراه با کلسی‌فدیول گرفته بودند. در مقابل، ۴۷/۹ درصد از افراد گیرنده دوز‌های ۲۴ هزار واحدی دچار زمین خوردن می‌شدند.

 

به بیان دیگر، افرادی که ۶۰ هزار واحد در ماه ویتامین D۳ می‌گرفتند، ۱/۴۷ برابر بیشتر احتمال داشت که دچار افتادن شوند. این میزان خطر برای دریافت کنندگان ۲۴ هزار واحد در ماه ویتامین D۳ همراه با کلسی‌فدیول به ۱/۲۴ رسید. در حالی که دریافت کنندگان دوز‌های ماهانه ۲۴ هزار واحدی با خطر ۰/۹۴ مواجه بودند.