خبرگزاری ایسنا: طراحی، ساخت و آزمایش این لباس‌های چندین لایه که نیم تنه بالایی آن حتما دارای لایه فلزی از آلیاژ بسیار سختی است مراحل مختلفی دارد که یک به یک در کارخانه سازنده و محل آموزش فضانوردان بررسی می‌شود. جدا از همه این آزمایش‌ها، هر فضانورد خود نیز باید لباس را ساعت‌های متمادی بپوشد و به شکل‌های مختلف از جمله ایجاد شرایط بی وزنی به مدت چند ثانیه که در شرایط پروازی خاصی بوجود می‌آید، داخل استخر‌های مخصوص در مراکز آموزش فضانوردان و اتاقک خلاء آن را بیازماید و با آن تمرین کند تا در زمان استفاده در فضا با مشکل مواجه نشود.
اتاقک خلاء در کارخانه سازنده چیزی شبیه به یک تانکر بزرگ است که لباس در آن قرار دارد. فضانورد بعد از ورود به اتاقک این لباس را می‌پوشد. بعد از آزمایش اولیه لباس و اطمینان از کارآیی درست آن، در اتاقک بسته شده و هوا تخلیه می‌شود. در این زمان فضانورد باید از زاویه‌های مختلف از جمله میزان چالاکی- در فضا بسیار مهم است- کارکرد لباس را امتحان کند و از طریق رادیویی همچنین دوربین موجود در اتاقک به کارشناسان اطلاع دهد.
دلیل این حساسیت‌ها، تجربه است که الکسی لئونف نخستین کسی که در فضا راهپیمایی کرد به دست آورد. لباس راهپیمایی فضایی لئونف قبلا در زمین و شرایط خلاء آزمایش شده بود، اما بعد از آن که او به راهپیمایی فضایی خود پایان داد و می‌خواست به سفینه برگردد، متوجه شد درجه خلاء بوجود آورده شده در زمین کمتر از شرایط واقعی در فضا است و لباسش "باد" کرده و نمی‌تواند از دریچه سفینه عبور کند و به داخل ناو برگردد. لئونف دست به عمل خطرناکی زد و فشار داخل لباس را پایین آورد تا بتواند از دریچه عبور کند. این تجربه تلخ و خطرناک باعث شد در سال‌های بعد، کارشناسان در طراحی و ساخت لباس و بعد از آن در زمان آموزش و تمرین فضانوردان دقت بیشتری به خرج دهند.
