به گزارش گروه محیط زیست تهرانی نیوز :تخمین های جدید حاکی از آن است که تا سال 2025 میلادی، حجم پلاستیک های غیر قابل تجزیه در دریاها و اقیانوس ها به 250 میلیون تن برسد.

 

بخش اساسی این موضوع این است که پلاستیک های غیر قابل انعطاف و تک کاربره بیش از 40 درصد از تولید پلاستیک جهانی را تشکیل می دهند. اکثریت قریب به اتفاق این پلاستیک ها دارای نرخ بازیافت پایین بوده و در زمان مناسب قابل تجزیه نیستند. به طوری که پلی پروپیلن می تواند برای هزاران سال در طبیعت باقی بماند و به درستی تجزیه نشود.

 

بدتر از همه، زمانی است که پلاستیک ها به محیط دریاها راه می یابند و از طریق حرکت دریا با نور خورشید به ذرات کوچکتر به نام میکروپلاستی شکسته می شوند. حضور میکروپلاستی ها در آب دریاها نه تنها بر زندگی جانوران دریایی، بلکه بر زندگی انسان ها نیز تاثیر مخرب می گذارد.

 

واضح است که زباله های پلاستیکی یک مشکل بزرگ جهانی است و آنهم به دلیل فشارهای اجتماعی و زیرساخت های بازیافت در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه. اکثریت قریب به اتفاق پلاستیک ها با استفاده از مواد نفتی ساخته می شوند و بسیاری از آنها به دلیل عدم محتوای اکسیژن قابل تجزیه نیستند. با این حال هم اکنون توجه دولت ها به تولید پلاستیک از مواد پایدار زیستی مانند مواد زائد، زباله های چوب، زباله های مواد غذایی و هر زباله زیستی دیگری برای تولید پلاستیک های قابل تجزیه است. مهمتر از همه این است که این مواد طبیعی به راحتی می توانند به بلوک هیا ساختمانی کوچک به نام مولکول های پلت فرم تبدیل شوند و برای استفاده برای تولید مواد شیمیایی مفید از جمله پلاستیک ها مفید باشند.

 

با استفاده از همین مولکول های پلت فرم، اکنون محققان دانشگاه یورک در ایالات متحده نسل جدیدی از پلی استرهای زیستی را تولید می کنند که کاملا بر پایه گیاهی و قابل بازیافت و تجزیه پذیر هستند.

 

کاهش تولید زباله های پلاستیکی، نه تنها درمان یک مشکل بلکه تغییر مهمی است که باید در دهه های آینده در تمامی جوامع رخ دهد و آنهم برای محافظت از محیط زیست و نجات کره زمین.

 

پلاستیک ها بخش اساسی از جامعه مدرن هستند و در نهایت همه کشورها باید از محصولات نفتی به سمت جاگیزین های مبتنی بر زیستگاه حرکت کنند.

 

با هدف داشتن صنعتی در خدمت توسعه پایدار و حفظ زیست بوم های طبیعی، تولید نسل جدیدی از مواد اولیه مورد نیاز صنعت بر اساس فرآیندهای طبیعی در دستور کار بسیاری از کشورهای پیشرفته قرار گرفته است. بطور مثال دولت امریکا طی برنامه ‌ای بنا دارد تا سال 2010، تولید مواد زیستی را با استفاده از کشاورزی و با بهره برداری از انرژی خورشید با درآمد تقریبی 15 تا 20 میلیارد دلار انجام دهد.