سرویس سیاسی فردا؛ محسن مهدیان: این دست بوسی ها آشناست. روایت این "دست‌بوسی" های سیاسی، تبارشناسی و ماهیت واقعی افراد و جریانات است.

 

با این ورود، قاب عکس دست‌بوسی آشنا  ۳ وجه دارد. 

 

 

تکریم کننده و دست بوس نه حاج منصور ست و نه میثم مطیعی، جناب آشناست. نسبت سیاسی و اعتقادی این آقایان روشن است. 

من و شما با برادر آشنا آشنائیم و اورا به چنین کرنش هایی نمی شناسیم. تا امروز از سوپر انقلابیون سیاسی هم دست بوسی آیت الله جنتی ندیدیم. 

دقت کنید که دست بوسی در جمع است. نادیده گرفتن عکاس، توسط تکریم کننده غیر منطقی ست. پس قرارست پیامی سیاسی به جامعه منتقل شود. چه پیامی؟

 

تکریم شونده آیت الله علم الهدی و حجت الاسلام رئیسی و  یک استاد اخلاق  و عالم و عارف ربانی نیست. تکریم شونده جناب جنتی است. نسبت آقای جنتی با این دولت روشن ست. آیت الله جنتی صریحترین مانع مقابل جریان های انحرافیست.

این نیز پیام دارد.

 

یعنی ممکن نیست آقای آشنا به آقای جنتی محبت بورزد؟ حتما ممکن است. اما به چه طریق؟ دست بوسی؟ در جمع؟ مقابل دوربین؟

نحوه محبت ورزی هم آشناست. با این نحوه دست بوسی، باید این محبت در شدیدترین حالتش به مخاطب منتقل شود. "آورده" این دست بوسی فراتر از هزینه اش مقابل استهزاء حامیان ست.

اما چرا؟

راز ماندگاری "دولتِ تکنوکرات" ها در "دست‌بوسی" هاست. 

این دولت "تقابلش" در عین "اظهار ارادت" است. 

"انحرافش" در "ظاهر الصلاحیست".

 

فراموش نکنید هشدار آن بزرگ را که فرمود؛

جریانی وجود دارد که "صورت انقلاب" را بدون "سیرتش" می خواهد.

انقلاب هست، محتوا ندارد. مثل همین دست بوسی بی ارادت.

 

پ.ن؛ اگر میخواهید جامعه را آگاه کنید این "دست بوسی های اجتماعی" را مقابل "پشت کردن های سیاسی" قرار دهید و مقایسه کنید. 

مردم هوشیارند. می توان سیاهه ای از دست بوسی ها و پشت کردن های این دولت به مردم ارائه کرد.