هنوز با همین چشم‌ها با شیطنت و شگفتى دنبال کشف رازهاى جهانم. مثل بچه‌ها. هنوز از دیدن یک برگ و انعکاس نور بر روى آب به شوق مى‌آیم. رشد با درد رنج همراه است. امتحان! مى‌دانم. دردش را بارها کشیده‌ام، اما زندگى جادوست. جادوى جاودانه دوارى که مدام در حال خلق است و در هرچیزى نشانه نو بودنش را به رخ مى‌کشد. با هر طلوعى، با هر نسیمى و تکان برگى، با هر بهارى، با هر دانه برفى. با هر تولدى و با هر مرگى که تحولى است جذاب که شروعى مهم است.

امروز تولد من است. سال و ماه و گردش روزگار. خوشحالم؟ غمگینم؟ شاید هر دو. باید پیش رفت و خلاق بود و ساخت. در این سى و هشت سال روح و فکر و مغزم پر از خاطره و نقاط درخشان ماندگار است. کتابها و آدم‌ها و لحظه‌هاى تاثیر گذار زندگى‌ام شده من. هویت من همه  آن چیزهایى است که از جهان هستى کشف کرده ام. هنر نامحدود است چون خلاقیت نا محدود است چون انسان با دم پروردگارى اش نامحدود است. پس نا امیدى و سکون بر خلاف جهت طبیعت است. ممنونم از تک تک کسانى که تولدم را تبریک گفتند. ممنون از لطف و مهرتان.زنده باد زندگى و مرگ که معنى از هم مى‌گیرند.»