ایسنا: فضاپیمای Chang'E-3 در 14 دسامبر سال 2013 بر روی سطح ماه نشست و اندک ساعاتی پس از این فرود، مدارگردی به نام یوتو از این فضاپیما خارج شد و در مسیری زیگزاگی شروع به حرکت بر روی سطح ماه کرد.

بر روی این مدارگرد، تجهیزات حسگری مختلفی وجود داشت که یکی از آن‌ها رادار نفوذکننده ماه (LPR) نام داشت که قادر به کنکاش 400 متری زیر سطح این قمر بود.

این کاوشگر، داده‌های زیر سطح ماه را یک ماه پیش از آن که به دلیل مشکلات فنی خاموش شود، به زمین مخابره کرد.

محققان در گزارش جدید، داده‌های ارسالی از این کاوشگر را تحلیل و 9 لایه صخره‌ای مجزا را در زیر سطح ماه آشکارسازی کردند. این امر تاریخ جغرافیایی بسیار پیچیده‌تر از آنچه تصور می‌شود، را برای ماه آشکارسازی می‌کند. این لایه‌بندی، ظاهرا به دلیل وجود جریان‌های مواد مذابی به وجود آمده که با غبار ماه (که در اثر آب و هوا شکل گرفته بود) ترکیب شدند.

داده‌های دریافتی از یوتو نخستین اطلاعاتی است که جزئیات زیر سطح عمیق ماه را آشکارسازی می‌کند، این در حالی است که در طول ماموریت‌های آپولو، مته‌هایی که برای جمع‌آوری صخره‌های زیرسطحی به کار می‌رفتند، فقط در عمق سه‌متری نفوذ می‌کردند.

تیم علمی مدعی شده در بررسی لایه های صخره‌ای به دو کشف نائل آمده است. نخست این که ماه دارای فعالیت‌ آتشفشانی بسیار بیشتر از آن بوده که تصور می‌شد و دوم این که در ناحیه تحت بررسی مدارگرد ماه چین، علاوه بر بازالت، صخره‌های آذرآواری نیز وجود دارند که نشان‌دهنده فعالیت‌های انفجاری بر روی سطح ماه است.

بسیاری از کسانی که ماه را بررسی کرده‌اند، معتقدند گازهای فرار به دام‌افتاده در جبه ماه، زمانی که این قمر در حال شکل‌گیری بود، از این ناحیه آزاد شدند اما شواهد جدید چنین ادعایی را تایید نمی‌کند.

تیم علمی همچنین بر این باور است ترکیب جغرافیایی جایی که مدارگرد ماه مشغول فعالیت بود، بسیار متفاوت از مشاهدات مأموریت‌های آپولو آمریکا و مأموریت‌های لونا اتحاد جماهیر شوروی سابق بوده است.

جزئیات این یافته‌ها در مجله Science ارائه شد.